Vandaag maakte ik een fout. Een stomme fout. Een fout die echt verschrikkelijk had kunnen uitpakken. Een verhaal over fouten maken:
Ik was aan het fietsen met onze 4 kinderen op weg naar school. Mijn zoon van 5 jaar kan prima fietsen, maar af en toe nog een beetje wiebelig. Het regende en het was koud. Mijn jongste zat achterop en mijn oudste twee kinderen fietsten ook mee.
Ik had me een paar minuten geleden nog bedacht hoe fijn het was om samen op een relatief rustige ochtend naar school te gaan en dat voordat ik met mijn ogen kon knipperen de oudste twee al volwassen zouden zijn.
Toen gebeurde het
Normaal fiets ik altijd in de buurt van mijn wiebelige zoon. Maar vanochtend was ik even in gesprek geraakt met mijn dochter. Opeens zie ik hem zó het fietspad afrijden en onderuit gaan op de weg. DE AUTOWEG. De autoweg, waar auto’s keihard rijden. In dat moment lijkt het alsof alles even stil staat. Ik wil de weg op springen, om hem te beschermen. Maar ik kan niks doen, want ik zit nog op mijn fiets en mijn jongste zit achterop.
Dan kijk ik achterom. Gelukkig.. er komt geen auto aan. Ik zeg tegen mijn zoon dat hij snel moet opstaan en weer op het fietspad moet komen. Hij huilt… hij heeft zijn duim geschaafd. Er komt een beetje bloed uit. Maar verder is alles oké. We klimmen allemaal weer op de fiets en rijden verder naar school.
Keihard schuldgevoel
En dan komt dat gevoel. Het bekruipt me als een soort ijzige spreuk, tot ik er helemaal in vast zit. “Hij had wel dood kunnen zijn!” “Wat als er een auto keihard aan kwam rijden?”. In mijn hoofd zie ik het helemaal gebeuren, inclusief elk klein vreselijk detail.
“Je had beter op moeten letten!” “Je had moeten zien dat hij kriebel aan zijn oog had en moeten zeggen dat hij even moest stoppen.” “Je had het kunnen voorkomen!” “Hoe zou je nog met jezelf kunnen leven als het ergste was gebeurd??”
Ik probeer erdoorheen te ademen en mezelf gerust te stellen. Maar het valt niet mee.
“Hij had wel dood kunnen zijn.”
Fouten maken is onvermijdelijk
Ja, ik had beter op moeten letten en misschien had ik het kunnen voorkomen. Maar weet je: ik ben ook maar een mens. En mijn ervaring na 10 jaar moeder zijn is dit: je kan nog zo je best doen om je kinderen te beschermen, toch gebeuren dingen soms. Fouten maken is onvermijdelijk. Je let wel eens niet goed op. Je wordt wel eens boos. Je vergeet iets..
Elke keer neem je jezelf voor om beter te zijn. En elke keer gaat het weer fout.
Dat is oké. Moeders zijn ook maar mensen. Fouten maken hoort erbij. Dat is iets wat kinderen vroeg of laat ook echt moeten leren. Dus wij ook.
We moeten onszelf elke dag weer vergeven en opnieuw proberen.
Planten experiment
Ken je dat beroemde experiment met twee planten? Tegen de ene plant worden alleen maar positieve en opbouwende dingen gezegd en tegen de andere plant nare en boze dingen. De eerste plant bloeit op en de tweede plant gaat dood.
Hoewel moeders ook maar mensen zijn, kun je ze ook wel vergelijken met planten. Want het gaat je niks goeds brengen om constant jezelf af te straffen, schuldgevoelens aan te praten en negatieve dingen over jezelf te zeggen. Planten (én mensen) kunnen alleen groeien als er van ze gehouden wordt.
Dat geldt voor je kinderen en dat geldt net zo goed voor jou.
Les geleerd
Dus, nadat ik bekomen was van de schrik heb ik voor mezelf besloten om hier een les uit te leren. Schuldgevoel brengt je nergens. Ik ben alleen maar super dankbaar dat mijn kind veilig is. En dat ik het elke dag weer opnieuw mag proberen.
Hoe ga jij om met fouten die je maakt als moeder? Laat het me weten in de opmerkingen of stuur me een berichtje via Instagram!
Geef een antwoord