Na een lange kerstvakantie waarin de schermtijd van de kinderen echt pan was uitgerezen, leek het me wel leuk om een weekje zonder te doen.
Gewoon om mijn kinderen te pesten als experiment.
Ik verwachtte namelijk dat ze er een stuk leuker van zouden worden. Daarnaast maakte ik me zorgen over hun luiheid en gebrek aan creativiteit. En ik heb de goedkeuring van de koning en koningin, dus wat kan er fout gaan?
Wat ik niet wist is dat mijn eigen luiheid en creativiteit ook flink uitgedaagd zouden worden en dat het voor mijzelf misschien nog wel moeilijker was dan voor hen.
Dag 1: Iedereen is bloed chagrijnig. Voor mijn twee oudste zonen (bijna 5 en 8) is het verschrikkelijk. Echt niet? Nee, echt niet. Stampen en schreeuwen. Gelukkig hebben we nog een kast vol bordspelletjes. We spelen PitchCar en King of Tokyo. Zelfs met de vriendjes die nietsvermoedend kwamen spelen, waarschijnlijk vanwege de PlayStation en de Nintendo Switch die hier vaak aan staat. Ze vinden het leuk. Ook de PlayMobile en de Lego wordt nog even aangeraakt. YES!
Dag 2: Mijn zoon wordt wakker en komt naar beneden. “Mag ik TV kij.. oh nee..” Beetje boos. Het gaat snel over. Ik heb de hele ochtend met mijn jongste gespeeld. Sjonge, ik vergat hoe vermoeiend dat kan zijn. In een moment van zwakte laat ik de TV aanstaan wanneer hij op miraculeuze wijze Netflix in zijn eentje aanzet. Hij kijkt een kwartiertje terwijl ik snel nog even wat werk. Tussen de middag vraagt niemand ernaar. Na school is het heerlijk rustig als er een paar lekker boven gaan spelen (met speelgoed!). Ik praat wat met de kids en mijn zoon besluit zelfs om in bad te gaan. Dan zet ik nog Stratego neer (hoera voor bordspellen) en is de rest van de middag alweer voorbij.
Dag 3: Het is woensdag en woensdagen duren LANG. Er wordt wat klei uit de kast gepakt waarvan de verpakking nog nooit open is geweest. Daarna slaat de verveling toe. Ik zag gisteren nog een paar superhelden maskers liggen en we spelen er een leuk spel mee. Ik word wel een keer hard geschopt.. au!! “Ja mama, u bent de slechterik.” Oké, zullen we nu even spelen dat we gaan slapen? Ik lees nog een paar verhaaltjes voor. Dan maken we samen een fruitshake en ga ik met de jongste kinderen naar buiten. Dan is het tijd om eten te koken. Normaal zet ik dan altijd even een filmpje op voor de jongste maar dat kan nu dus niet. Dan maar eten koken met een krijsende peuter aan je been. Gelukkig vind mijn dochter een ballon en vermaakt hem daar een poosje mee. Dat kan dus ook.
Dag 4: Ik had niet gedacht dat ik het zelf zo moeilijk zou vinden! Want.. mijn oppas (de TV) kon niet aan. Dat betekent.. geen tijd voor een rustig ontbijt of wat werken op de computer. Dan maar even lekker naar buiten.. maar jakkes, het begint weer te regenen. Het valt niet mee om een twee-jarige te vermaken. Op een gegeven moment ben ik wel moe van telkens hetzelfde boekje te moeten lezen. Gelukkig doet hij nog steeds een middagslaapje en vind hij het niet erg om samen de was “op te ruimen”.
’s Middags gaan de kinderen hun eigen gang met vriendjes en speelgoed. Zonder gezeur. Het lijkt wel magie.
Dag 5: Het is bijna voorbij! Vanavond vieren we hun mijlpaal met zelfgemaakte pizza en een film (The Greatest Showman, trouwens een aanrader). Maar eerst moeten we nog de lange vrijdagmiddag doorkomen. Ik neem ze mee naar boven en ze spelen wat op zolder. Dan stop ik ze maar in bad. De oudere kinderen spelen nog even buiten na school en daarna maken we met elkaar pizza. Het is gelukt!
Wat vonden de kinderen ervan?
Dat hangt er een beetje vanaf aan wie je het vraagt. De jongste twee hadden meer moeite met het opgeven van hun schermpjes dan de oudere twee. Ik denk omdat de oudere nog zoveel andere mogelijkheden hebben om zelf te doen. De oudste twee vonden het niet heel erg, maar ook omdat het maar 1 week was. Iedereen vond het leuk dat er meer spelletjes gespeeld werden.
Het viel mij ook op dat ze leuker met elkaar omgingen en het minder erg vonden om iets voor hun moeder te doen. HA!
Wat vond ik ervan?
Best vermoeiend 😉 Ik was mij er opeens pijnlijk bewust van hoe vaak ik schermpjes als vermaak gebruiken wanneer ik even iets wil doen. Vooral met de jongste twee was dat een uitdaging.
Verder vond ik (met uitzondering van het zeuren af en toe) de sfeer een stuk beter in huis. We hebben dingen gedaan die we al een hele tijd niet meer hadden gedaan en dat was leuk. Ik vond het ook belangrijk om de kinderen te leren dat het niet een “recht” is om schermtijd te hebben. Dat is zeker gelukt. Sinds het experiment heb ik niemand meer horen zeggen: “Maar ik heb nog helemaal geen spelletjes gespeeld vandaag!”
Over het algemeen was het dus erg positief en ben ik heel blij dat we het hebben gedaan.
Hoe verder?
Ook al was het heel goed voor ons, een leven zonder schermtijd voor de kinderen is toch niet iets waar we helemaal voor willen gaan. Toch was het ons zo goed bevallen dat we twee “schermvrije dagen” hebben ingeroepen. Op deze dagen kan er dus niet met schermen gespeeld worden.
Dit gaat nu heel goed en de kinderen plannen hun week zo in dat ze toch de dingen kunnen doen die ze graag willen doen (zoals met vriendjes MineCraften).
Verder probeer ik steeds minder de TV gewoon aan te hebben staan en plan ik mijn tijd wat beter in als het gaat om eten koken en werken.
Daarnaast wil ik de schermvrije dagen die we hebben bewuster met de kinderen inrichten. Misschien wel werken aan het project of voor de kleintjes wat meer spelletjes. In dit artikel staan nog wat leuke tips en ervaringen.
Wat vind jij van een schermvrije week? Ga je het ook eens proberen? Ik raad het je zeker aan! Heb je nog vragen, stel ze gerust!
Geef een reactie